Het kon niet uitblijven: na drie vernietigende Volkskrantartikelen aan het adres van Mai Spijkers, werd het tijd voor een stuk waarin iemand het voor hem opnam. Een vrouw nog wel. Bovendien iemand die niet in de portefeuille van Spijkers zit of ooit voor hem gewerkt heeft. De Vlaamse dichteres Delphine LeCompte. Haar betoog: laat de man zijn gang gaan. Liever een gepassioneerde hork dan een zachte sukkel die genoegen neemt met middelmatigheid.
Dat er een middenweg bestaat komt niet in haar op. In haar hoofd koppelt ze een hoge ambitie, creativiteit en passie onlosmakelijk aan onbeschoft gedrag, kleineren en uitschelden van medewerkers. Ik prijs haar gelukkig dat ze het overduidelijk zelf nog nooit heeft meegemaakt, maar vind het tegelijk jammer voor haar dat ze denkt dat alle bazen die respect hebben voor hun medewerkers “lief, koddig en kleurloos zijn”. Haar woorden, niet de mijne.

Ik dacht dat Tom Polonium, de autoritaire baas uit mijn boek Methode Mastermind, al bijna een karikatuur was. Maar blijkbaar is Spijkers in het hoofd van LeCompte dáár weer een karikatuur van. Ik denk dat LeCompte mijn boek wel interessant zou vinden, om haar adoratie voor de autoritaire stijl wat verder uit te diepen. Het zal toch niet zo zijn dat ze dit stukje alleen maar geschreven heeft om bij hem in het gevlij (en zijn uitgeverij) te komen? Het maakt wel in één keer duidelijk waarom Methode Mastermind niet bij Prometheus is uitgebracht, het is voor hen te confronterend.

Kortom: iedereen die zich serieus wil verdiepen in autocratisch gedrag en niet zoals Delphine LeCompte alleen een beetje aan de oppervlakte wil blijven scharrelen, volg het luisterboek! En maak alvast een aantekening om Methode Mastermind te kopen zodra het uit is.

Het bedoelde artikel: Moet Mai Spijkers nou ook al lief, koddig en kleurloos zijn?